Uitdagingen! Ik heb een centrum. En een praktijk.
En daar kom ik hele bijzondere uitdagingen tegen. Nee, niet omdat ik het druk heb. Of het moet combineren met een gezin en een meervoudig gehandicapte zoon. Of met het werk dat ik doe voor tibetaanse leraren. Nee. De uitdagingen zitten in 'spiritualiteit'. Het woord alleen al! Het woord schept uitdagingen. Uitdagingen waardoor ik dagelijks nadenk over motivatie en intentie. En methodieken. Ik ben boeddhist. Ja, ik noem mijzelf zo, want da's wel handig. Voor mezelf. Het herinnert me aan hoe ik in het leven wil staan. Ik ben boeddhist en laat dit ook merken. En dus val ik voor veel mensen onder de categorie 'spiritueel'. Begrijp me goed, daar is op zich niks mis mee. Nee, het is iets ánders wat me uitdaagt..... Ik zal het schetsen. Er komt iemand in het centrum en ik schenk koffie in. We staan voor de bar wat te kletsen en de vrouw vraagt 'wat doe jij eigenlijk nog meer?'. "O, ik heb een praktijk", zeg ik dan. Waarop ze reageert "O, wat leuk! Wat doe je dan?". Ik antwoord "ik geef meditatieles en leg mensen uit over hooggevoeligheid en heldervoelendheid. En ik doe rituelen enzo. En ik doe readingen voor mensen. En ik zie mijzelf als boeddhist". Er komt een grote lach op haar gezicht en ze roept verheugt "O, je bent dus heel spiritueel!" Ik merk dat ik een bedenkelijk gezicht trek en zeg "Geen idee. Wat is spiritueel zijn, dan?". Ze lijkt me niet te horen en gaat verder met haar verhaal, volledig in haar eigen wereld en blijkbaar blij een soort voedingsbodem gevonden te hebben. "Ik zie mijn overleden opa", vertelt ze. "Hij is altijd bij me. Helpt me altijd' Kun jij hem ook zien?" Eh... hier moet ik even over nadenken. Niet omdat ik haar opa niet zou kunnen zien. Maar omdat ik nu mijn uitdaging tegen kom. Mijn dagelijkse uitdaging als boeddhist in een new age - esoterische omgeving. Want als boeddhist zie ik dit soort dingen heel anders. Ik wil haar in haar waarde laten en ik vind haar aardig. Ik wil haar niet kwetsen of haar waarheid onderuit halen. Maar ik wil ook antwoord geven op haar vraag of ik haar opa ook kan zien. Jemig, wat zal ik doen? Wat zal ik zeggen? Dat ze maar naar mijn lezing moet komen om daar antwoord op te krijgen? Dat is het beste, denk ik. Want een eenvoudig antwoord is er niet. Ja, ik kan haar opa zien. Tenminste, als die er echt zou zijn. En zou hij er echt zijn dan zou ik onmiddellijk een ritueel voor hem doen of hem meenemen in mijn meditatie, want het zou geen goed teken zijn. Tenminste...... niet binnen het systeem waar ik in geloof en waar ik mee werk. Want het zou betekenen dat hij gereïncarneerd is in het rijk van de hongerige geesten en met een enorm verlangen is blijven zitten en dus zou ik een ritueel of een beoefening voor hem doen om hem te helpen daar weer uit te komen. Óf hij zit nog in de tussenstaat waarbij hij het stervensproces nog aan het afronden is en zich helemaal niet bewust hoeft te zijn van het feit dat zij hem voelt. En dat hij haar dan ook niet helpt, omdat hij zelf nog een heleboel te verstouwen heeft en allerlei rare visioenen heeft waarvan hij uit moet vogelen hoe het zit. Maar ik zeg het niet. Want voor haar is het een houvast. Een manier om steun te ervaren. Opa is er nog. Zal er hopelijk nog wel zijn. Want ik kan wel wat hulp gebruiken. En ik zou het fijn vinden, want dat betekent dat ik misschien ook nooit echt stop met bestaan. Als ik haar vertel over hoe ik het zie en ervaren heb tijdens readingen met 'de andere kant' help ik haar niet. Ik help haar niet door haar hoop weg te halen. Haar te vertellen wat ik soms ervaar aan de andere kant. De poten onder haar stoelen vandaan te halen. En toch... zouden zoveel mensen gebaat zijn met een andere uitleg over dit soort ervaringen. Ook zij. Maar niet nu. Niet hier. Andere keer, misschien. Ik wil dat blije gezicht blijven zien en haar in haar waarde laten, want ik heb mensen lief. En ik begrijp hun angst, hun hoop, hun hulpvraag. Dus ik zeg 'o, wat fijn voor je! Ik kan me voorstellen hoe het je steunt. En dat is ook zo. En ze antwoordt blij 'Ja, inderdaad! Zie je, jij bent heel spiritueel! Jij ziet ze ook, he? Dat moet wel, want je bent boeddhist en sjamaan en zo'...... Ja, ik zie ze. Ik hoor ze. Ik voel ze. Ik kan met ze praten. Ik spreek met 33 bestaanswerelden. En ik hoef me er niet eens voor te concentreren. Ja, ik ben spiritueel. Want ik ben bezig met zelfbewustzijn en probeer de verlichting te bereiken. Ja, ik ben spiritueel. Maar ik pas niet in vakje als waarin zij mij denkt te kunnen zetten. Ik zie dingen heel anders. Ik ga anders om met andere werelden, met spirits, met energie. Ik ben in de eerste plaats dzogchen-beoefenaar en toevallig ook sjamaan. Een sjamaan die gericht is op beoefeningen om de verlichting te bereiken door te werken met mijn eigen energie, mijn eigen geest, mijn eigen licht in mezelf. En door die concentratie-training zie ik meer dan alleen deze stoffelijke wereld. Het is voor mij geen gave, maar een verdienste. En ja, ik ben spiritueel. Omdat het me aan het hart gaat dat ik iemand zou kwetsen als ik eerlijk antwoord op haar vraag zou geven op dat moment. Omdat het een moment van hoop is. Een moment van angst. Een moment van gelijkgestemdheid zoeken. Steun vinden. Begrip vinden. En daarom is het niet belangrijk wat ik denk op zo'n moment. Of hoe ik het zie. Ik zeg tegen haar "misschien vindt je het leuk om eens bij een lezing van me aanwezig te zijn. Dan geef ik daarin antwoord op je vraag. Want het is een beetje lastig om je vraag even snel te beantwoorden". Als ze werkelijk antwoord op haar vraag wil, komt ze. Als de vraag voort kwam uit het zoeken naar steun en gelijkgestemdheid komt ze niet en was het het juiste om te doen dat ik er niet op in ging. Mijn uitdaging. Een lhamo zijn in de huidige 'spirituele' omgeving. En mij daarin bewegen, zonder steeds iets om te stoten."
2 Opmerkingen
10/21/2022 22:58:38
Despite affect after analysis adult. Likely perhaps company order. Computer consumer indicate set economic.
Antwoorden
Laat een antwoord achter. |
AuteurCindy Bloemberg Archieven
Juni 2016
Categorieën |